Λίγες λέξεις της Νεοελληνικής γλώσσας κρύβουν το μεγαλείο της ιαχής …Αέρα! Μεγάλωσαν και μεγαλώνουν Ελληνόπουλα που συγκινούνται και δακρύζουν, θαυμάζοντας τον ηρωισμό των παλικαριών στα ελληνοαλβανικά σύνορα το 1940
Ο παλμός αυτής της συγκίνησης δονούσε στην ιαχή Αέρα και σε ότι αυτή αντιπροσώπευε στη μεταπολεμική Ελλάδα. Καμία λέξη δε συγκέντρωσε την ορμή και το δυναμισμό της νιότης, όσο η ιαχή “Αέρα”.
Ελάχιστοι όμως γνωρίζουν ότι πρωτοακούστηκε στο Ηράκλειο της Κρήτης 30 χρόνια πριν από το έπος του ΄40. Συγκεκριμένα το 1908, από το 2ο Τάγμα της Κρητικής πολιτοφυλακής του πρώτου τακτικού στρατού της Κρήτης, που τελούσε υπό την προστασία του ευρωπαϊκού στρατού. Χρησιμοποιήθηκε σε εκπαιδευτική πορεία, από κάποιον στρατιώτη, κατά τη διάρκεια ανεμοστρόβιλου και το επανέλαβαν, χάριν ευθυμίας, οι υπόλοιποι. Από τότε, το επαναλάμβαναν συχνά, κάθε φορά που διαλυόταν ή συντασσόταν το Τάγμα (αρχικά ήταν δηλαδή, μία ζητωκραυγή, ένα “πείραγμα” και όχι πολεμική ιαχή).
Στη διάρκεια των Βαλκανικών πολέμων (1912, 1913, Ήπειρο και Μακεδονία) η ιαχή διαδόθηκε από τους Κρήτες σε ολόκληρο το ελληνικό στράτευμα.
Στην αρχή, όμως, η καινοτομία αντιμετωπίστηκε με δυσπιστία, γιατί ο τακτικός στρατός χρησιμοποιούσε τις αρχαίες ιαχές: αλαλά ή αλαλαί ή ελελεύ ή το εξευρωπαϊσμένο χιπ, χιπ, ουρρά (hip, hip, hurrah), αφού οι περισσότεροι αξιωματικοί του στρατού μας είχαν εκπαιδευτεί σε στρατόπεδα της Γερμανίας, της Γαλλίας και της Αγγλίας.
Η αρχαία ιαχή αλαλά προήλθε από τη μυθική Κόρη του Πολέμου, την Αλαλά (Πίνδαρος, απ. 225: Κλυθ’ Αλαλά Πολέμου θυγατέρα). Από εδώ προήλθαν οι λέξεις αλαλαγή, αλάλαγμα (Κ. Παλαμάς, Ασαλ. Ζωή: της νίκης σου το αλάλαγμα…) και το ρήμα αλαλάζω (Ψαλμ. 99, αλαλάξατε τω Κυρίω…).
Η πολεμική ιαχή «Αέρα» επισημοποιήθηκε κατά τον ελληνοϊταλικό πόλεμο και σε αυτό συνέβαλαν, άθελά τους, οι Ιταλοί. Ο Ιταλικός φασιστικός στρατός χρησιμοποιούσε την ιαχή: «eja (προφ. εγιά), eja, eja, alala». Ήταν μία ιαχή που είχε κaθιερώσει ο ποιητής Gabriele d΄ Annunzio (1863 – 1938) στη διάρκεια του πρώτου παγκοσμίου πολέμου (Αύγουστος του 1917). Ο ίδιος ο ποιητής, αναφέρει ότι την επέβαλε στους αεροπόρους του (ήταν διοικητής αεροπορικού σμήνους) λέγοντας:
«Είναι καιρός να καταργήσουμε αυτό τον βαρβαρικό ήχο (εννοούσε το: Ηίρ! Ηίρ! Ηίρ! Hurrah). Στη θέση του θα βάλουμε το αlala με το οποίο ο Αχιλλέας παρακινούσε τα άλογά του και το Λατινικό επιφώνημα eja».
Εικοσιτρία χρόνια αργότερα οι Ιταλοί εισβολείς θα χρησιμοποιήσουν στα βουνά της Πίνδου την ιαχή eja, eja, alala (να ήξεραν άραγε, οι αγράμματοι Ιταλοί στρατιώτες ότι χρησιμοποιούσαν μία αρχαία ελληνική ιαχή για να σκοτώσουν τους σύγχρονους Έλληνες;). Πάντως, η ηχητική ομοιότητα με την επανάληψη των φωνηέντων -α- και -ε- στη λέξη eja (εγιά), έφερε στο μυαλό των Ελλήνων την Κρητική ζητωκραυγή Αέρα και ανταπέδωσαν καθιερώνοντας την λέξη ΑΕΡΑ, ως την πιο ηρωική ολόκληρης της ελληνικής ιστορίας. Η ιαχή Αέρα έχει τον ίδιο αριθμό συλλαβών με το αλαλά (δεν αλλάζει ο ρυθμός) και περιλαμβάνει το -α- και το -ε-, που προφέρονται εύκολα, όταν τρέχουν οι στρατιώτες (περιλαμβάνονται άλλωστε και στο αλαλά και στο ελελεύ, αλλά και στο eja).
Γράφει ο Γιώργος Δαμιανός
Ρωμιοί της Πόλης
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου