23 χρόνια σε απομόνωση: Λευτεριά στον Οτσαλάν

 

Στις 15 Φεβρουαρίου 1999, η ντροπή άπλωσε το μεγάλο της πέπλο πάνω από πολλές κυβερνήσεις της τότε ακμάζουσας Ευρωπαϊκής Ένωσης, μεταξύ αυτών και της αθηναϊκής.

Ήταν η μέρα που ο Κούρδος ηγέτης του Εργατικού Κόμματος του Κουρδιστάν (PKK), ο μεγάλος Αμπντουλάχ Οτσαλάν, βρέθηκε να οδηγείται στην Τουρκία, μέσα σε ιδιωτικό αεροσκάφος, με χειροπέδες και δεμένα μάτια. Η προσωπική του «Οδύσσεια» είχε ολοκληρωθεί και το τουρκικό καθεστώς ετοίμαζε, για λογαριασμό του, ένα από τα πιο απομονωμένα κελιά του.

Είχε προηγηθεί μια παγκόσμια συνωμοσία προς όφελος των Τούρκων και εναντίον του ανθρώπου-συμβόλου του κουρδικού αγώνα, του ανθρώπου που έδωσε στον σκλαβωμένο κουρδικό λαό την ελπίδα του αγώνα και της αντίστασης.

Ο «Apo» εγκατέλειψε τη Συρία τον Σεπτέμβριο του 1998, μετά την πίεση Τούρκων και Αμερικανών προς τη Δαμασκό, ώστε να σταματήσει να υποστηρίζει το PKK. Στις 9 Οκτωβρίου, αεροσκάφος των Συριακών Αερογραμμών προσγειώνεται στο Διεθνές Αεροδρόμιο Ελληνικού και ένας από τους επιβάτες του, ο Αμπντουλάχ Οτσαλάν, βρίσκεται ενώπιον της άρνησης τού τότε πρωθυπουργού της Ελλάδας, Κώστα Σημίτη, να τον δεχτεί. Αντιλαμβάνεται κανείς τι γραμμάτια ξεχρέωνε ο κύριος Σημίτης.

Από την Αθήνα αναχωρεί για τη Μόσχα και από εκεί για τη Ρώμη. Συλλαμβάνεται από την ιταλική αστυνομία αλλά δεν εκδίδεται στην Τουρκία, εξαιτίας της αξιοπρέπειας της κυβέρνησης Ντ’ Αλέμα και της δικαιοσύνης της χώρας.

Η μεγάλη διπλωματική κρίση δεν αποκλιμακώνεται και κατόπιν άρνησης της Ολλανδίας και της Ελβετίας, ο Οτσαλάν μεταβαίνει στην Κένυα από τη Λευκορωσία, με ενδιάμεσο σταθμό την Ελλάδα. Στο Ναϊρόμπι, κρύβεται στην κατοικία του Έλληνα πρέσβη, μαζί με τους συντρόφους του, αλλά λίγες μέρες μετά, τις πρώτες πρωινές ώρες της 16ης Φεβρουαρίου 1999, μεταφέρεται στην Τουρκία. Τα κενά όσον αφορά στη σύλληψή του παραμένουν άγνωστα. 

Ο Αμπντουλάχ Οτσαλάν είναι, από τη σύλληψή του, ο μοναδικός κρατούμενος στη νησίδα «Καλόλιμνος» (Ιμραλί) στη Θάλασσα του Μαρμαρά, με προσωπική φύλαξή του περί τα 1000 άτομα. Αν και καταδικάστηκε σε θάνατο από την τουρκική δικαιοσύνη, η ποινή του μετατράπηκε σε ισόβια κάθειρξη μετά την απαγόρευση της θανατικής ποινής στην Τουρκία το 2002.

 Έκτοτε, έχουν πραγματοποιηθεί εκατοντάδες κινητοποιήσεις για απελευθέρωσή του, αλλά η Τουρκία δεν αισθάνεται την πίεση οποιουδήποτε θεωρητικά δημοκρατικού δυτικού κράτους, με το πρόσχημα ότι το PKK είναι τοποθετημένο στη λίστα των τρομοκρατικών οργανώσεων. Έκτοτε, θυμόμαστε τον Οτσαλάν κάθε Φεβρουάριο, έναν περίπου μήνα πριν από κάθε επέτειο της δολοφονίας του δικού μας Θεόφιλου Γεωργιάδη.

Η ανθρωπότητα έχει χρέος να απαιτήσει την απελευθέρωση του Κούρδου ηγέτη, ο οποίος βρίσκεται σε απομόνωση και στον οποίο απαγορεύεται για πολλούς μήνες η συνομιλία με συγγενείς ή με τους δικηγόρους του. Ελλάδα και Κύπρος πρέπει να απαλλαγούν από σημιτικές ή παγκαλικές «παρακαταθήκες» και να απεμπολήσουν τη ντροπή του 1999, αξιώνοντας την απελευθέρωση του Apo και τη διαγραφή του PKK από τη λίστα των Βρυξελλών (λίστα που συνήθως ετοιμάζεται στο Στέιτ Ντιπάρτμεντ).

 Ο Οτσαλάν δεν είναι εγκληματίας, αλλά ένας άνθρωπος που έσπρωξε τον λαό του σε έναν διαρκή αγώνα αξιοπρέπειας, σε έναν αγώνα προς όφελος, όχι μόνο του μεγάλου Κουρδιστάν, αλλά όλων των λαών που βασανίζονται από την Τουρκία και τους συνεργάτες της. Ο αγώνας για την απελευθέρωσή του θα είναι ένα μήνυμα προς την Άγκυρα για ό,τι προσπαθεί να επιβάλει στην περιοχή, για τις εθνοκαθάρσεις, τις σφαγές, τις λεηλασίες. Θα είναι ένα μήνυμα υπέρ της ελευθερίας, της ισότητας, της δημοκρατίας, υπέρ όλων αυτών που πλαισίωσε το «Μανιφέστο» του PKK και κινητοποιεί ακόμα τους Κούρδους και τις Κούρδισσες στις τέσσερις γωνιές του κουρδικού ορίζοντα. Λευτεριά στον Οτσαλάν. Λευτεριά στο Κουρδιστάν.

Φιλελεύθερος Αλέκος Μιχαηλίδης   

INFOGNOMON POLITICS