Μεσολόγγι: Η Πύλη της Ελευθερίας

Λένε πως έτρωγαν άλογα, σκυλια, γατες και ποντικια για να  επιβιωσουν.                                                                                                                          Λενε πως οι μανες εσφαζαν τα μωρα τους για να μη πεσουν στα χερια του οχτρου και μετα αυτοκτονουσαν με το ιδιο ματωμενο μαχαιρι.

Λενε πως ενας Τουρκος πηγε να σκυλεψει το αψυχο κορμι ενος παιδιου και η μανα, αφου εβγαλε το μαχαιρι που ειχε χωσει πριν λιγο στο στηθος της, τον εσφαξε.
Λενε πως ο ηχος της εκρηξης απο την ανατιναξη ακουστηκε στον Αδη και ταραξε τον Χαρο.
Γιατι ο Χαρος ακουσε την εκρηξη και περιμενε τους Μεσολογγιτες, μα πιοτεροι Τουρκοι κατρακυλησαν κατω εκει θαρρω.
Λενε πως καποιος προδωσε την ΕΞΟΔΟ.                                                                                                  Λενε πως τη νυχτα του Λαζαρου το Μεσολογγι ανεστησε την Ελλαδα.
Λενε πως τα βολια και οι οβιδες που χαλασαν οι οχτροι μπορουσαν να καλυψουν τη γη ολακερη τρεις φορες, μα παλι το Μεσολογγι δεν επεφτε.
Λενε πως τις νυχτες οι Μεσολογγιτισες τραγουδουσαν τραγουδια θαρρους για τους αντρες τους.
Λενε πως οι γενναιοι εβγαιναν απο τα τειχη και κοροϊδευαν τους απεκει για να τους εκνευρισουν.
Λενε πως ο Βυρωνας αγαπησε τοσο πολυ το Μεσολογγι που εδω αφησε την τελευταια του ανασα. Γιατι εδω θεωρησε πως ειναι η πατριδα του πλεον.
Λενε πως μετα την ΕΞΟΔΟ θεριεψε το φιλελληνικο κινημα.
Λενε πως απο τους 11.000 περιπου Μεσολογγιτες που ηταν μεσα απο τα τειχη, οι 3.500 μπορουσαν να πολεμησουν. Κι ομως…
Λενε πως καθε μερα πεθαιναν 150 απο τους δικους μας.
Ο,τι και να λενε, ο,τι και να ισχυει, τουτο μονο κρατηστε.
Η ΕΞΟΔΟΣ του Μεσολογγιου αποτελει, ισως, την κορυφαια και την πλεον συγκινητικη στιγμη του Αγωνα του Εθνους μας για λευτερια. Συγκαταλεγεται, δε, στις σημαντικοτερες στιγμες της παγκοσμιας ιστοριας.
Ολα αυτα εγιναν τη νυχτα του Λαζαρου στις 10 του Απριλη του 1826, ξημερωματα Κυριακη των Βαϊων.
Στη μπαρουταποθηκη κατω απο τον προμαχωνα του Μαρκου Μποτσαρη, ο Χρηστος Καψαλης (Ελληνας προυχοντας και πολεμιστης) συγκεντρωσε 400 ψυχες (γυναικες, παιδια, ασθενεις και γηραιους). Αποφασισαν να μην παραδοθουν, αλλα να θυσιαστουν. Ολη τη νυχτα εψελναν νεκρικες ακολουθιες. Ο Καψαλης κρατουσε σφιχτα στο χερι ενα αναμμενο δαδι ολη νυχτα. Τα χαραματα, οταν οι Τουρκοι μπηκαν στην Ιερη Πολη, ο Καψαλης αναφωνησε ”Μνησθητι μου Κυριε” και αφησε το δαδι πανω στα βαρελια με το μπαρουτι……
Περασαν στην αιωνιοτητα. Και η πομπη του Σαββατου, η αναπαρασταση της ανατιναξης και η πομπη της Κυριακης, δεν ειναι γιορτες.
Ειναι μνημοσυνο.
Ο αγωνας ηταν ανισος.
Ηταν ανισος για τους οχτρους.
Γιατι εκεινοι ηταν πολυ ”λιγοι” σε σχεση με εμας.
Πολυ ”λιγοι”.
Και η ιστορια το εγραψε.
Και ολακερος ο ντουνιας το εμαθε.
Και η γης ηπιε το αιμα των νεκρων.
Και οι νεκροι δοξαστηκαν ως Ελληνες.
Γιατι αν εισαι τετοιος Ελληνας εισαι και ηρωας.

 

Λαμπρος Λιαπης

Ρωμιοί της Πόλης