ΠΑ.ΣΥ.Β.Α. - Εσύ ολόρθος στέκεις!

«Ελεύθερος - πολιορκημένος» παραμένει ο αδελφός μου στο νοσοκομείο – φυλακή «Μητέρα Τερέζα» των Τιράνων. Φρουρούμενος, από χθες από αστυνομικούς των φυλακών. Απομονωμένος σε ένα δωμάτιο του Α΄ ορόφου, χωρίς καμιά δυνατότητα επικοινωνίας με τον έξω κόσμο, ως ένας κοινός εγκληματίας. Προφυλακισμένος με μια απόφαση – εντολή - απάνθρωπη, παράλογη που παραβιάζει κάθε έννοια δικαίου. Μια παράνομη κράτηση που πια αποτελεί διεθνές ζήτημα και απόδειξη καταπάτησης των ανθρωπίνων δικαιωμάτων. Ίσως δεν χρειάζεται να επισημάνουμε πως είναι ανήθικο ένας κρατικός μηχανισμός να τα βάζει με έναν άνθρωπο που πρόσφατα έκανε μεταμόσχευση καρδιάς. Έναν άνθρωπο που πρέπει να βρίσκεται υπό διαρκή ειδική ιατρική παρακολούθηση, που χρειάζεται σε τακτική βάση να εξετάζεται, να αναπροσαρμόζεται η φαρμακευτική αγωγή, που πρέπει να ακολουθεί ιδιαίτερη δίαιτα… Όμως αυτή η συμπεριφορά εκ μέρους του αλβανικού κράτους δεν μας είναι άγνωστη! Την πρωτοείδαμε όταν παιδιά, το 1994, γράψαμε συνθήματα στους τοίχους της Χιμάρας και μας οδήγησαν στα κρατητήρια και την ανάκριση επειδή δεν δεχθήκαμε να μιλήσουμε στα αλβανικά. Οποιοσδήποτε άλλος στη θέση σου θα λυγούσε και θα κοιτούσε μόνον τον εαυτό του και την οικογένειά του. Ουδείς θα σε έψεγε. Ήδη είχες κάνει τον αγώνα σου και άλλοι μπορούσαν να πάρουν τη θέση σου επάξια. Όμως εσύ επέλεξες να συνεχίζεις τον αγώνα τον καλό και να βάζεις πάνω από όλα την αγάπη σου για τον τόπο μας, για τις ρίζες μας, για την πατρίδα. Και γνωρίζεις πως ο αντίπαλος είναι σκληρός, ασταθής και κυρίως ασεβής. Γι' αυτό Παντελή σε εκδικείται και σε σκοτώνει κάθε μέρα, σιγά – σιγά. Παντελή, γαλουχηθήκαμε από τον παππού μας. Σε κάθε του στιγμή μας μάθαινε για την ελληνική μας καταγωγή και την αξία της Χιμάρας. Εκείνος, γεννημένος το 1902, πριν την ίδρυση του κράτους «Αλβανία», είχε δει και είχε νιώσει πολλά… Η μοίρα σε χτύπησε τρεις φορές και στάθηκες όρθιος. Τώρα ο δήμιος σε κτυπάει άλλη μια φορά. Και άντεξες και θα αντέξεις. Γιατί είσαι παλικάρι, είσαι Χιμαραίος. Η αδερφή σου Ελεονώρα - Ελένη          Αν θέλεις να λέγεσαι άνθρωπος        δε θα πάψεις ούτε στιγμή ν' αγωνίζεσαι για την ειρήνη και για το δίκιο.        Θα βγεις στους δρόμους, θα φωνάξεις, τα χείλη σου θα ματώσουν απ' τις       φωνές        το πρόσωπό σου θα ματώσει απ' τις σφαίρες, μα δε θα κάνεις ούτε βήμα πίσω.         (…)         Αν θέλεις να λέγεσαι άνθρωπος         μπορεί να χρειαστεί και να πεθάνεις για να ζήσουν οι άλλοι.        Θα πρέπει να μπορείς να θυσιάζεσαι ένα οποιοδήποτε πρωινό.        Αν θέλεις να λέγεσαι άνθρωπος,        θα πρέπει να μπορείς να στέκεσαι μπρος στα ντουφέκια!         Τάσος Λειβαδίτης