Ὁ Βασίλειος Σαχίνης ὑπῆρξε ἕνας διαχρονικὸς ἀγωνιστὴς τοῦ Βορειοηπειρωτικοῦ Ζητήματος, μὲ ἀποκορύφωμα τὸν ἡγετικό του ρόλο στὸ Μέτωπο Ἀπελευθέρωσης Βορείου Ἠπείρου, ποὺ ὀργανώθηκε μετὰ τὴν ἀποχώρηση τοῦ ἑλληνικοῦ στρατοῦ ἀπὸ τὴν Βόρειο Ἤπειρο (1942-1943).
Ὁ ἐθνομάρτυρας Βασίλειος Σαχίνης γεννήθηκε στὴ Δούβιανη τὸ 1894. Μετὰ τὴν ἀποφοίτησή του ἀπὸ τὸ δημοτικὸ σχολεῖο τῆς Δούβιανης πῆγε στὴν Κωνσταντινούπολη πλησίον τοῦ πατέρα του καὶ μπῆκε στὴν Ρομβόρτειο Σχολή, ὅπου διδάχτηκε καὶ ξένες γλῶσσες.
Τὸ 1913 ἐπιστρέφει οἰκογενειακῶς στὴ Δούβιανη.
Κατὰ τὴ διάρκεια τοῦ Βορειοηπειρωτικοῦ Ἀγώνα τὸ 1914 ἦταν Γραμματέας τῆς Αὐτονόμου Ἠπείρου.
Ἀργότερα διορίζεται διδάσκαλος τῆς ἑλληνικῆς γλώσσας στὸ Ἀργυρόκαστρο μέχρι τὸ 1916.Μετὰ ἐπιδόθηκε σὲ χρηματιστηριακὲς ἐργασίες συνεργαζόμενος μὲ τὴν Ἐθνικὴ Τράπεζα Ἑλλάδος, Ἰταλικῶν καὶ Ἑλβετικῶν Τραπεζῶν, ὅπως καὶ ἄλλων χωρῶν.
Ἀπὸ τὸ 1920 μέχρι ὁ 1940 ἀποδεικνύεται ὡς φυσικὸς ἡγέτης τοῦ Ἑλληνικοῦ πληθυσμοῦ τοῦ Νομοῦ Ἀργυροκάστρου.
Τὸ 1929, λόγω τοῦ ἐκκλησιαστικοῦ ζητήματος, φυλακίζεται στὶς φυλακὲς τῶν Τιράνων.
Τὸ 1933 γιὰ τὸ κλείσιμο τῶν ἑλληνικῶν σχολείων στὸ Ἀργυρόκαστρο ἱδρύει τὴν «Νέα Φιλικὴ Ἑταιρεία», ἡ ὁποία στέλνει ὑπόμνημα στὴν Κοινωνία τῶν Ἐθνῶν.
Συλλαμβάνεται καὶ ἐκτοπίζεται στὸ Ἀλέσιο.
Στὶς 27 Ὀκτωβρίου 1940 συλλαμβάνεται ἀπὸ τοὺς Ἰταλοὺς καὶ φυλακίζεται
Στὶς 8 Δεκεμβρίου τοῦ ἴδιου χρόνου ὅταν ὁ ἑλληνικὸς στρατὸς εἰσῆλθε στὸ Ἀργυρόκαστρο, βρίσκονταν κρατούμενος στὶς τοπικὲς φυλακές.
Μετὰ τὴν συνθηκολόγηση καὶ ἀποχώρηση τοῦ ἑλληνικοῦ στρατοῦ ἀπὸ τὴν περιοχὴ τὸν Ἀπρίλιο τοῦ 1941, ἔγινε ἡγετικὸ μέλος τῆς βορειοηπειρωτικῆς ἀντίστασης καὶ ἔδρασε κατὰ τῶν κατοχικῶν ἰταλικῶν καὶ ἀργότερα γερμανικῶν δυνάμεων, ὅπως καὶ τῶν ἀλβανικῶν ἀντιστασιακῶν ὀργανώσεων στὴν περιοχὴ τῆς Βορείου Ἠπείρου, μὲ τὴ σύσταση τοῦ Μετώπου Ἀπελευθέρωσης Βορείου Ἠπείρου (ΜΑΒΗ).
Στὶς 17 Νοεμβρίου 1943, συνελήφθη ἀπὸ τὸ ἀλβανικὸ κομμουνιστικὸ κόμμα, κατόπιν συνεννόησης καὶ παροχῆς πληροφοριῶν ἀπὸ τὸ ἑλληνικὸ Ε.Α.Μ..
Ἀφοῦ βασανίστηκε γιὰ νὰ ἀποκαλύψει πληροφορίες, τὴν αὐγὴ τῆς ἑπόμενης μέρας ἐκτελεῖται.
Ἡ δολοφονία τοῦ Βασίλη Σαχίνη ἦταν μεγάλη ἐθνικὴ ἀπώλεια, γιατί ἀγωνίζονταν καὶ θυσιάζονταν γιὰ αὐτὸν τὸν Ἑλληνισμό.
Τὸ πὼς δολοφονήθηκε ὁ Βασίλης Σαχίνης ὑπάρχουν πολλὲς ἐκδοχὲς ποὺ ὁμιλοῦν οἱ συγγενεῖς του ἀπὸ τὸ γένος τῆς μητέρας του.
Εἶναι ἐξαιρετικὰ ἐντυπωσιακὸ τὸ γεγονὸς ποὺ συνεργάτες τοῦ τοῦ εἶπαν πὼς ἦταν στὸν κατάλογο γιὰ ἐκτέλεση καὶ τοῦ προετοίμασαν τὴ δραπέτευση γιὰ τὴν Ἑλλάδα. Αὐτὸς ὅμως ἄκαμπτος καὶ συνεπὴς γιὰ τὸ ἔργο τοῦ τοὺς εἶπε: «Γάμος χωρὶς κριάρι σφαχτὸ δὲ γίνεται»...
Ὁ Μπεντρὶ Σπαχίου, πρώην στέλεχος τοῦ Κ.Κ. Ἀλβανίας καὶ συνεργάτης τοῦ Ἐνβὲρ Χότζα, ὁ ὁποῖος ἀργότερα ἔγινε κι αὐτὸς θύμα τῆς Κόκκινης Δικτατορίας, ὄντας στὴ φυλακὴ εἶπε σὲ δικό μας πολιτικὸ κρατούμενο, ποὺ δὲν θέλει νὰ τοῦ ἀναφέρουμε τὸ ὄνομα, ὅτι «τὸ Βασίλη Σαχίνη δὲν τὸν σκοτώσαμε ἐμεῖς οἱ Ἀλβανοὶ κομμουνιστές, ἀλλὰ οἱ δικοί σας σὲ συνεργασία μὲ τοὺς Ἑλλαδίτες».
Ἔχουν περάσει ἄνω ἀπὸ ἕξι δεκάδες ἀπὸ τότε καὶ καμία δραστηριότητα δὲν ἔχει γίνει πρὸς τιμὴ τοῦ μεγάλου αὐτοῦ ἐθνομάρτυρα. Εἶναι ξεκάθαρο πὼς κάτι τέτοιο οὔτε κὰν μποροῦσε νὰ γίνει τὴν περίοδο τοῦ ὑπαρκτοῦ σοσιαλισμοῦ. Ὅμως καὶ ὕστερα τῆς πτώσης τῆς κόκκινης δικτατορίας ἔχουμε σιωπὴ ἰχθύων.
Τὸ πιὸ θλιβερὸ εἶναι ποὺ σήμερα δὲν ξέρουμε οὔτε τὸν τάφο του, ὁ ὁποῖος κάποτε ἦταν στὸ νεκροταφεῖο τῆς Δερβιτσιανῆς, ὅπου τὸν εἶχαν ἐνταφιάσει οἱ δικοί του ἀπὸ τὸ σόι τῆς μητέρας του.
Ὅταν ἀνακαινίστηκε τὸ νεκροταφεῖο τοῦ χωριοῦ αὐτοῦ, ἐκεῖνοι ποὺ τὸν ὑπολόγιζαν «ἐχθρό του λαοῦ» ὄχι μόνον τοῦ χάλασαν τὸν τάφο, ἀλλὰ σκόρπισαν τὰ ὀστὰ τοῦ ξανασκοτώνοντας τὸν.
Εἶναι ἱερὸ καθῆκον νὰ γίνουν ὅλες τὶς προσπάθειες ἀπὸ τὰ ἁρμόδια ὄργανα γιὰ νὰ τοποθετηθεῖ στὸ θρόνο ποὺ τοῦ ἀνήκει ὁ μεγάλος αὐτὸς μάρτυρας τῶν δικαιωμάτων καὶ τῆς δημοκρατίας.
Μὲ πληροφορίες ἀπὸ τὸ ἄρθρο τοῦ Σωκράτη Παπαδόπουλου "Βασίλειος Σαχίνης, ὁ Ἐθνομάρτυρας χωρὶς τάφο(!;)" καὶ ἀπὸ τὴ Βικιπαίδεια
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου