Η παρέλαση στη Θεσσαλονίκη για την 28η
Οκτωβρίου, όπως κι αυτή που γίνεται στην Αθήνα κάθε 25η Μαρτίου, κερδίζουν
πάντα τις εντυπώσεις. Η ουσία όμως είναι σε παρελάσεις που γίνονται αλλού…
Στους Αρκιούς για παράδειγμα. Στο μικρό νησάκι κοντά στην Πάτμο , όπου και φέτος παρέλασε μόνος του ένας μαθητής…
Στο
Αγαθονήσι που οι λίγοι κάτοικοί του ζουν από πρώτο χέρι την τουρκική
επιθετικότητα…
Και σ΄
άλλα πολλά νησιά , όπου ο πληθυσμός γερνάει και μειώνεται.
Άμυνα δεν
είναι μόνο τα όπλα. Άμυνα είναι να υπάρχει ζωή κανονική και στη τελευταία γωνιά
της ελληνικής επικράτειας. Να υπάρχουν νέοι που θα εξασφαλίζουν ότι θα υπάρχει
συνέχεια και μέλλον… Στο Έπος του ΄40 που σήμερα τιμούμε, πρωταγωνιστικό ρόλο
έπαιξαν οι ντόπιοι στρατιώτες που υπερασπίζονταν τα ίδια τους τα σπίτια…
Για να
υπάρχουν όμως αυτά, χρειάζονται και τα απαιτούμενα για μια στοιχειωδώς κανονική
ζωή. Ένας δάσκαλος, ένα ιατρός, απρόσκοπτη σύνδεση με τα μεγάλα αστικά κέντρα.
Με μια λέξη ασφάλεια.
Προς το
παρόν όλα αυτά καλύπτονται σε μεγάλο ποσοστό από τις ΕΔ. Δάσκαλοι στρατιώτες
που κάνουν τη θητεία τους. Στρατιωτικοί ιατροί και τελευταία ελπίδα για όποιον
αρρωστήσει ή τραυματιστεί το “άγιο Super Puma”, που πετά από νησί σε νησί για
να μεταφέρει ασθενείς και τραυματίες σε κάποιο νοσοκομείο.
Για όλα
αυτά η παρέλαση στο Αγαθονήσι έχει κ
ατά τη γνώμη μας ,μεγαλύτερη αξία προβολής.
Ίσως, λέμε ίσως, οι επίσημοι θα πρέπει να σκεφτούν σοβαρά από την επόμενη
παρέλαση της 25ης Μαρτίου, να δίνουν το παρών σε νησιά όπως το Αγαθονήσι.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου