ΜΙΑ ΙΣΤΟΡΙΑ ΓΙΑ ΤΗΝ ΙΣΤΟΡΙΑ

Σήμερα 15 Δεκεμβρίου του 2022 και ώρα 11:20 πέρασε πάνω από το λιμάνι της Ψέριμου, το ελικόπτερο που μέρα παρά μέρα σχεδόν κάνει το δρομολόγιο από την Κω για την Καλόλιμνο και επιστροφή πάλι κάποια ώρα της ημέρας. Έτρεξα έξω στην αυλή να το χαιρετήσω, γιατί ένα γεγονός που συνέβηκε πριν μια εβδομάδα, μας έκανε φίλους εντελώς τυχαία

Μετά από μία νύχτα πολύ άσχημου καιρού με αέρα και πολύ βροχή, διαπίστωσα  το πρωί πως ο ιστός που κρατάει την σημαία στην είσοδο του λιμανιού της Ψέριμου είχε πέσει στο έδαφος για τρίτη φορά φέτος. Ο σωλήνας τεσσάρων μέτρων και πάχους  τρεις ίντσες, στηριζόταν στην βάση της με μερικές πέτρες, σε σχήμα πυραμίδος χωρίς λάσπη και με τους δυνατούς ανέμους που πνέουν στο νησί, το βάρος του σωλήνα έριχνε κάτω την σημαία τακτικά. 

     Αποφάσισα λοιπόν πριν 10 μέρες να πάρω ένα σωλήνα 2 ίντσες, 1,5 μέτρο και να τον τοποθετήσω, τον μισό μέσα σε μία σχισμή του βουνού αφήνοντας να περισσεύει μισό μέτρο απ’ το έδαφος. Χρειάστηκε να ανέβω το ψηλό βουνό του λιμανιού της Ψέριμου 3 φορές από τον γκρεμό που βλέπουμε αριστερά μας,  κουβαλώντας άμμο, χαλίκια, νερό, τσιμέντο, τον σωλήνα και λίγα ξύλα για να καλύψω την σχισμή που θα έβαζα τον σωλήνα, πάνω στον οποίο θα έδενα την σημαία. Έκανα λάσπη και τα τοποθέτησα μέσα στην σχισμή περιμένοντας 2 μέρες να στεγνώσει καλά η λάσπη. 

Το μεσημέρι της τρίτης ημέρας πήρα μία καινούργια σημαία από τις 20 που μου έστειλαν από την εταιρία της Εγνατίας Οδού και τις οποίες έστησα παντού στο νησί της Ψέριμου και  ανέβηκα στο βουνό να σηκώσω την σημαία μας. 

     Ο σωλήνας είναι αρκετά βαρύς και με το ελαφρύ αεράκι που φυσούσε ήταν πολύ δύσκολο να σηκωθεί ακριβώς όρθιος και μισό μέτρο πάνω από το έδαφος που ήταν το τελείωμα του σωλήνα που έχτισα στο έδαφος. Δύο προσπάθειες αλλά ο σωλήνας μου έπεφτε όταν προσπαθούσα να τον σηκώνω στο μισό μέτρο από το έδαφος. Απογοήτευση και σκέψη ότι πρέπει να έρθει κάποιος να με βοηθήσει για μία άλλη προσπάθεια.

.
Ήταν μεσημέρι όταν άκουσα θόρυβο από μηχανή ελικοπτέρου. Τρελάθηκα, πανικοβλήθηκα γιατί ήξερα ότι θα περνούσε κοντά μου. Έκανε το δρομολόγιο στις 12:20, δεν είχα χρόνο για σκέψη άρχισα να δακρύζω και να πείθω τον εαυτό μου ότι δεν πρέπει να δει ο πιλότος την σημαία πεσμένη στο έδαφος. Δεν είχα χρόνο, άρπαξα τον σωλήνα έβγαλα μία φωνή και είπα «δεν θα σου περάσει». Τον σήκωσα επιστρατεύοντας όλη μου την δύναμη και δεν ξέρω από που βρέθηκε αυτή η άνεση σαν να κρατούσα μία ομπρέλα. Η σημαία μπήκε ακριβώς στην θέση της ξεδιπλώθηκε με τον αέρα που φυσούσε την στιγμή ακριβώς που το ελικόπτερο πλησίαζε. Συνήθως η γραμμή της πορείας του ήταν 500 μέτρα έξω από το λιμάνι κάθε φορά που περνά από την Ψέριμο.

Ο πιλότος βλέποντας την προσπάθεια που έκανα με την σημαία έστριψε πλάγια το ελικόπτερο και πέρασε από πάνω μου χαιρετώντας με. Βρήκα την δύναμη να σηκώσω το χέρι και να νιώσω τον πόνο που είχα στα μπράτσα μου από την υπερπροσπάθειαc που έκανα χωρίς να το καταλάβω. Δεν έβλεπα τίποτα καθαρά  από τα δάκρυα που έτρεχαν στα μάτια μου και την ικανοποίηση που ένιωθα. Αυτή η εμπειρία δεν πληρώνεται με όλα τα λεφτά του κόσμου. 

Κατηφόρισα τον δύσκολο αυτό δρόμο του γυρισμού σαν να πετούσα μη πιστεύοντας αυτό που συνέβη γεμάτος υπερηφάνεια για την πατρίδα μου και την σημαία.

ΑΦΙΕΡΩΜΕΝΗ ΣΤΑ ΕΓΓΟΝΙΑ ΜΟΥ

Του Μιχάλη Αρβύθη, Προέδρου Συλλόγου Πολιτών Ψερίμου 

INTERNATIONAL HELLENIC ASSOCIATION