«Η Ευρώπη έχει μια κληρονομιά πολέμων, αλλά και επούλωσης πληγών. Μπορούμε να αξιοποιήσουμε αυτή την εμπειρία για να βοηθήσουμε στις προσπάθειες να δώσουμε τέλος στη διαίρεση στην τελευταία διαιρεμένη χώρα της ΕΕ, την Κύπρο, υπό την αιγίδα του σχεδίου των Ηνωμένων Εθνών. Δεν θα μπορέσουμε ποτέ να είμαστε πραγματικά ενωμένοι όσο η Κύπρος παραμένει διαιρεμένη».
To απόσπασμα από την παρθενική ομιλία της νέας Προέδρου του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου, Ρομπέρτα Μέτσολα, 43, αναλαμβάνοντας επίσημα τα καθήκοντά της μετά τον θάνατο του προκατόχου της, Ιταλού Νταβίντ Σασσόλι στις 11 Ιανουαρίου.
Τα λόγια αυτά της Μαλτέζας πολιτικού φέρνουν χαμόγελα και ικανοποίηση στην Κύπρο – ελπίζω όχι πανηγυρισμούς. Έχουμε υποφέρει από δαύτους, όχι τόσο επειδή μας απογοήτευσαν, ας πούμε, εκείνοι που είπαν παρόμοια λόγια, όσο από τον ίδιο μας τον εαυτό που δεν επενδύσαμε και την ψυχή μας ακόμα σε αυτά, για έναν διαρκή πολιτικό αγώνα «τιμής και ήθους», ανεξάρτητα από τις δεδομένες παλινωδίες της άλλης πλευράς.
Η Ευρώπη, για πολλοστή φορά μας στρώνει τον δρόμο, θυμίζοντας σε εμάς ότι ανήκουμε στην οικογένειά της, και στους άλλους ότι αυτή η υποστήριξη είναι αδιαπραγμάτευτη και ισχυρή. Ασφαλώς και έχουν δώσει καρπούς οι διπλωματικές μας προσπάθειες όλα αυτά τα χρόνια.
Όπως και οι αντίστοιχες της Ελλάδας που επί Σημίτη και Κρανιδιώτη που έπεισαν τους όχι εύκολους τότε Ευρωπαίους ότι με την ένταξη της Κύπρου δεν υιοθετούν «ένα πρόβλημα», όπως υποστήριζαν οι διστακτικοί, αλλά μια προοπτική ιστορικής και γεωπολιτικής σημασίας.
Η Ρομπέρτα Μέτσολα είναι λαμπρή δικηγόρος, με ειδίκευση στο Ευρωπαϊκό Δίκαιο, το οποίο σπούδασε μαζί με Πολιτικές Επιστήμες στο φημισμένο Κολλέγιο της Ευρώπης. «Θέλω ο κόσμος να πιστέψει στην Ευρώπη. Να συλλάβει και πάλι την αίσθηση της ελπίδας και του ενθουσιασμού στο πρόγραμμά μας. Να υπερασπιστούμε όλες εκείνες τις αξίες που μας ενώνουν ως Ευρωπαίους», ήταν τα λόγια με τα οποία δικαιολόγησε την επιθυμία της να αναλάβει την Προεδρία του Ευρωκοινοβουλίου.
Από την μεριά μας, ας εμπεδώσουμε τα λόγια της για το Κυπριακό, όχι να επαναπαυθούμε σε αυτά ωσάν να αφορούν μόνο τον αντίπαλο. Όσοι έχουν πραγματική αίσθηση και γνώση όσων συζητούνται διαχρονικά στις Βρυξέλλες για το πρόβλημά μας, ξέρουν πολύ καλά ότι οι Ευρωπαίοι εταίροι μας γνωρίζουν τις δυσκολίες που θέτει πάντα η Τουρκία, αλλά ταυτόχρονα δεν έχουν πειστεί ότι έχουμε κάνει και εμείς όσα θα μπορούσαμε. Οι πιο αυστηροί, μάλιστα, ανοικτά αμφισβητούν ακόμα και το εάν πραγματικά θέλουμε λύση.
Ας τους διαψεύσουμε!
Αποχαιρετίσαμε χθες στο Κοιμητήριο του Παπάγου, στην Αθήνα, το Αλέκο Φασιανό. Ήταν κρύο. Οι εκφράσεις στα πρόσωπα όλων παγωμένες. Κι ας προσπάθησαν να τις κρύψουν οι μάσκες. Κάθε κηδεία στην εποχή του κορωνοϊού είναι πιο βαριά από ποτέ. Ο φόβος, η απόσταση, η λύπη, μοιάζουν με τοίχο απροσπέλαστο. Η αγκαλιά, που σε αυτές τις περιπτώσεις παρηγορεί όσο τίποτα, απουσιάζει. Τον αποχαιρετίσαμε εν σιωπή. Μπορεί έτσι να το ήθελε ο κυρ Αλέκος. Δεν ήταν άνθρωπος της πολλής κουβέντας. Που τη θέλουμε όμως όσοι μένουμε πίσω.
Κρατώ μόνο τα λόγια της υπουργού Πολιτισμού, Λίνας Μενδώνη, που ήταν πολύ φίλη του:
«Ο Αλέκος ήταν αγαπημένος φίλος από του Παπάγου και την Τζια. Δεν ξεχνώ τις μακρές συζητήσεις μας με τον ίδιο και τη μητέρα του, διαπρεπή φιλόλογο, η οποία τον δίδαξε την ελληνική τέχνη για την αξία των αυτόραφων ενδυμάτων, το χρώμα στα αρχαία αγάλματα και τη μοναδικότητα του αρχαίου δράματος. Στη Τζια, ψάρεμα στις Τρεις Αμμουδιές με τον Τσαρούχη, τον Χάρο, τον Στεφάνου. Μνήμες που δεν θα σβήσουν ποτέ. Κι όταν οι πόροι για την ανασκαφή στην Καρθαία ήταν λιγοστοί, ο Αλέκος πουλούσε πίνακες του και κάλυπτε τις ανάγκες του εργοταξίου μας. Στη Μαρίζα, τη Βικτωρία και τον Νίκο, που τόσο πολύ αγάπησε, εκφράζω τη βαθειά μου θλίψη. Πέρα από την καλλιτεχνική του παρακαταθήκη, ο Αλέκος τους χάρισε την καλοσύνη, την ευγένειά του, την απλότητα και τη λιτότητά του, την παιδεία του και το χιούμορ του. Δεν θα τον ξεχάσουμε ποτέ».
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου