ΠΟΙΟΙ ΘΑ ΕΙΝΑΙ…ΜΑΖΙ ΜΑΣ ΚΑΙ ΠΟΙΟΙ ΟΧΙ!

Όταν ξέσπασε η κρίση των Ιμίων, το 1996, έγιναν κάποια σημαντικά πράγματα για τα οποία ο ελληνικός λαός δεν είχε ποτέ πληροφορηθεί.

Εκείνο το βραδύ που οι δυο χώρες, η Ελλάδα και η Τουρκία, είχαν έρθει ένα βήμα πριν από τον πόλεμο, είχαμε δυο παράλληλες σημαντικές εξελίξεις :

Α) Η Συρία είχε μετακινήσει ισχυρές δυνάμεις στα σύνορα με την Τουρκιά στην περιοχή του Hatay, μια περιοχή που ποτέ η Δαμασκός δεν αναγνώρισε ότι ανήκει στην Τουρκιά ενώ όλοι οι χάρτες της Συρίας την παρουσιάζουν σαν συριακό έδαφος. Οι δυνάμεις αυτές είχαν εντολή αν ξεσπάσει ελληνοτούρκικος πόλεμος να εισβάλλουν αμέσως στο τουρκικό έδαφος, και,

Β) Η ηγεσία των Κούρδων και ο Οτσαλάν είχαν κοινοποιήσει εντολή ότι αν κηρυχτεί ελληνοτουρκικός πόλεμος οι Κούρδοι να προχωρήσουν σε επιθέσεις στα μεγάλα αστικά κέντρα και σε σαμποτάζ σε όλη την έκταση όπου υπάρχουν Κούρδοι.

Δηλαδή είχαμε δυο αδήλωτους αλλά σημαντικούς συμμάχους που θα ενεργούσαν στο μαλακό υπογάστριο της Τουρκίας και σίγουρα θα αποτελούσαν μια πολύ καλή σύμπραξη για καίριο χτύπημα του κοινού εχθρού. Φυσικά, η προδοτική τότε κυβέρνηση των Αθηνών δεν είχε κανένα σκοπό να εκμεταλλευτεί αυτό το αβαντάζ και να χτυπήσει καίρια τους Τούρκους.

Σήμερα που οι συγκυρίες μοιάζουν σε μεγάλο βαθμό με εκείνη την κρίση, αφού επί χρόνια η πολιτική κατευνασμού και υποχωρητικότητας μας έφερε στα πρόθυρα του πολέμου, πρέπει να δούμε ξανά ποιοι θα μπορούσαν να ήταν σύμμαχοι μας σε μια θερμή κατάσταση με τον πάγιο αντίπαλο μας.

Αυτή την στιγμή η Τουρκία έχει δυο ανοιχτά μετώπια και ένα εσωτερικό και όλα είναι με τους Κούρδους. Ένα στην Συρία, δεύτερο στο βόρειο Ιράκ και τρίτο με το ΡΚΚ, με το οποίο παρά τα σαράντα χρόνια πολέμου με τον τουρκικό στρατό η Άγκυρα δεν κατάφερε ποτέ να το εξουδετερώσει.

Υπάρχει και ένα άλλο μέτωπο με την Δαμάσκο, καθώς ποτέ το συριακό καθεστώς δεν συγχώρησε την τουρκική εισβολή στο έδαφος του και σε πρώτη ευκαιρία θα προσπαθήσει να πάρει εκδίκηση από τους Τούρκους, καθώς είναι γνωστό πως αυτοί βοήθησαν καθοριστικά στην έκρηξη του ισλαμιστικού κινήματος στην χώρα τους και το στήριξαν με κάθε μέσο.

Στην ίδια την Συρία έχει σχηματιστεί ένα κοινό αρμενοκουρδικό στρατιωτικό σώμα που μισεί και φιλοδοξεί να χτυπήσει τους Τούρκους με όλα τα μέσα.

Τα δεδομένα βέβαια δεν είναι καθόλου τα ίδια με το 1996, καθώς τότε είχαμε και ναυτική και αεροπορική υπεροχή. Σήμερα, μετά από 10 χρόνια προδοτικής μνημονιακής κατοχής προβαλλόμαστε σαν εύκολος αντίπαλος στην Άγκυρα.

Εκείνο που φοβούνται όμως οι Τούρκο είναι ένας…ασύμμετρος πόλεμος, (;;;), που θα κλονίσει εκ των ένδων το καθεστώς τους. Η εσωτερική διαμάχη μετά το αποτυχών πραξικόπημα καλά κρατεί.

Όσον αφορά τους «συμμάχους» μας, Ευρωπαϊκή Ένωση και ΗΠΑ δυστυχώς δεν πρέπει να περιμένουμε κάτι ουσιαστικό. Ακόμα το Ισραήλ και η Αίγυπτος φαίνεται πολύ δύσκολο να πολεμήσουν άμεσα για χάρη μας. Ερώτημα αποτελεί η Ρωσία και ποια στάση θα κρατήσει.

Τέλος θα πρέπει να θυμηθούμε το σοφό που έλεγαν οι παλιοί, πως αν δεν μπορείς από μόνος σου να σηκώσεις το σαμάρι, τότε…θα σε πάρει η κατηφόρα.

ΝΙΚΟΣ ΧΕΙΛΑΔΑΚΗΣ

Δημοσιογράφος-Συγγραφέας-Τουρκολόγος