Ο Σαλπιγκτής.

 «Στερνός απ” όλους δούπησε κι ο σαλπιγκτής στο χώμα.
Της σάλπιγγάς του ο αντίλαλος δεν είχε σβήσει ακόμα.

Της Μικρασίας ξετρέχοντας τα πλάτη πέρα ως πέρα
πότε αντηχούσε σαν λυγμός και πότε σαν φοβέρα.

Άθαφτος λιώνει ο σαλπιγκτής μεσ” τις βροχές.
Παρέκει η σκουριασμένη σάλπιγγα πιστά του παραστέκει.

Με του χιονιού το σάβανο τους σκέπασε ο χειμώνας
κι ήταν βαρύς σαν κόλαση, μεγάλος σαν αιώνας.

Μα τι κι αν ήρθε η άνοιξη; Μέσα στο νέο χορτάρι
δε φαίνεται ούτε σάλπιγγα, ούτε σκεβρό κουφάρι.

Μόνο από νύχτα σε νυχτιά βγαίνει το φάντασμά του
και ψάχνει στα χαμόκλαδα να βρεί τη σάλπιγγά του.

Μην αποκάμεις, Σαλπιγκτή και μη λιγοπιστήσεις!
Χιλιάδες νύχτες θα διαβούν, νύχτες σιγής και φρίκης.

Μα θα “ρθει, θά “ρθει ένα πρωί που εσύ θα τους χτυπήσεις
με την παλιά σου σάλπιγγα τους νέους σκοπούς της Νίκης!»

 

Τελευταίες ημέρες του Αυγούστου του 1922…Το τέλος ενός εθνικού ονείρου στη Μικρασία!!!

Στον τελευταίο στρατιώτη, στον σαλπιγκτή που άφησε τα ιερά οστά του να λευκάζουν κάτω από τον ήλιο της Μικρασιατικής γης είναι αφιερωμένο το εξαιρετικό ποίημα του Γεωργίου Αθάνα.

Γεώργιος Αθάνας είναι το καλλιτεχνικό ψευδώνυμο του Γεωργίου Αθανασιάδη-Νόβα. Ήταν πολιτικός, νομικός, λογοτέχνης και δημοσιογράφος. Διετέλεσε πρωθυπουργός και ήταν μέλος της Ακαδημίας Αθηνών.

Πηγή: Ένωση Βουρλιωτών Μικράς Ασίας