ΠΑ.ΣΥ.Β.Α. - ΚΡΙΣΙΜΟΙ ΚΑΙΡΟΙ

Τὸ ἐθνικὸ θέμα τῆς Βορείου Ἠπείρου, ἀπὸ τὸ 1913 ποὺ δημιουργήθηκε, ἔχει γνωρίσει πολλὲς κρίσιμες περιστάσεις. Τὸ 1935, γιὰ παράδειγμα, μὲ τὸ “σχολικὸ ζήτημα”, ὅταν δηλαδὴ οἱ Ἀλβανοὶ ἐπιχείρησαν νὰ ἐξαλβανίσουν τελείως τὰ Σχολεῖα, στὰ ὁποῖα φοιτοῦσαν  τὰ Ἑλληνόπουλα, οἱ Βορειοηπειρῶτες πέρασαν δύσκολες ὧρες.

Ἔπειτα, ἡ ὑποχώρηση τοῦ Ἑλληνικοῦ Στρατοῦ (1941) ἀπὸ τὰ ἐδάφη ποὺ τὰ εἶχαν ποτίσει μὲ τὸ αἷμα τους, λόγῳ τῆς ἀπρόκλητης ἐπιθέσεως τῆς ναζιστικῆς Γερμανίας καὶ ἡ ἔναρξη καὶ ἐκεῖ τῆς ξενικῆς Κατοχῆς, ἦταν μιὰ μεγάλη δοκιμασία. Ὡστόσο, τὰ πολὺ δύσκολα ἄρχισαν τὸ 1944, μὲ τὴν ἀποχώρηση τῶν Γερμανῶν λόγῳ τῆς ἧττας τους, καὶ τὴν ἁρπαγὴ τῆς ἐξουσίας ἀπὸ τὸ κομμουνιστικὸ καθεστὼς τοῦ Ἐνβὲρ Χότζα, γιὰ νὰ κορυφωθοῦν στὰ τέλη τοῦ 1967, ὅταν ἡ Ἀλβανία ἐδήλωσε ὅτι ἦταν ἡ μοναδικὴ ἄθεη χώρα στὸν κόσμο.

Ἐπίσκοποι καὶ Ἱερεῖς ἀποσχηματίσθηκαν. Ναοὶ καὶ Μοναστήρια ἔκλεισαν. Κι’ ἄλλα μὲν ἀπὸ τὰ ἱερὰ αὐτὰ κτίσματα γκρεμίστηκαν, ἄλλα δὲ ἔγιναν λέσχες, κινηματογράφοι, στάβλοι, ἀποθῆκες. Οἱ ἀδελφοὶ Βορειοηπειρῶτες ἔμεναν ἀβάπτιστοι, ἀλειτούργητοι, ἀστεφάνωτοι καὶ ἀκήδευτοι. Καὶ μόνο τὸ σημεῖο τοῦ Σταυροῦ νὰ ἔκαναν, εἶχαν δέκα (10) χρόνια φυλακή.

Πάμπολλοι Βορειοηπειρῶτες ἔζησαν τὴν φρίκη τῶν στρατοπέδων συγκεντρώσεως καὶ τῶν καταναγκαστικῶν ἔργων, ἐνῷ οἱ φυλακὲς κυριολεκτικὰ στέναζαν ἀπὸ τὸν μεγάλο ἀριθμὸ τῶν φυλακισμένων “ἀντιφρονούντων” Ἀλβανῶν, κυρίως ὅμως Ἑλλήνων, τοὺς ὁποίους τὸ καθεστὼς μισοῦσε ἀφάνταστα καὶ ἐπεδίωκε τὸν ἀφανισμό τους.

Τὸ 1990-91 ἔδωσε ὁ Θεὸς καὶ γκρεμίστηκαν τὰ ἠλεκτροφόρα συρματοπλέγματα , ποὺ ἔζωναν ἀπ’ ἄκρη σ’ ἄκρη τῆν γειτονικὴ Χώρα. Καὶ μὲ τὴν συνδρομὴ τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριαρχείου ὡρίστηκε Ἀρχιεπίσκοπος τῆς ἀνασυσταθείσας Ἀλβανικῆς Ἐκκλησίας ὁ Ἀναστάσιος, τὸ 1992. Σιγά, ἀλλὰ σταθερά, ἄρχισε ἡ ἀναγέννηση τοῦ τόπου.

Νέοι Ἀρχιερεῖς καὶ Ἱερεῖς ἄρχισαν νὰ λειτουργοῦν καὶ νὰ ἁγιάζουν τὸν λαὸ σὲ νέους καὶ ὡραίους Ναοὺς ἤ σὲ παλαιοὺς (ὅσους ἐσώζοντο) ποὺ εἶχαν ἀνακαινιστῆ. Ἄρχισε, ἔτσι, νὰ φυσάῃ ἕνας νέος πνευματικὸς ἄνεμος. Δόξα τῷ Θεῷ !

Μὲ τὸ ἄνοιγμα, ὅμως, τῶν συνόρων, ἕνας μεγάλος ἀριθμὸς Βορειοηπειρωτῶν ἦλθαν πρὸς τὴν Ἑλλάδα, ὅπου καὶ ἐγκαταστάθηκαν. Τὸ ἀποτέλεσμα ἦταν νὰ ἐρημώσῃ σχεδὸν ἀπὸ Ἕλληνες ἡ Βόρειος Ἤπειρος. Οἱ δὲ Ἀλβανοί, ἐκμεταλλευόμενοι τὸ γεγονὸς τῆς μεγάλης μειώσεως τοῦ Ἑλληνικοῦ πληθυσμοῦ, αὔξησαν τὶς πιέσεις, ἰδιαίτερα στὴν περιοχὴ τῆς Ἑλληνόψυχης καὶ ἀδούλωτης Χειμάρρας, τὴν ὁποία δὲν τὴν ἀναγνωρίζουν ὡς τμῆμα τῆς Βορείου Ἠπείρου. Καὶ σὰν νὰ μὴν ἔφθαναν αὐτά, οἱ Ἕλληνες, μέσα, ἔχουν μεταξὺ τους “φαγωμάρα”, τὸ προαιώνιο κακὸ τῆς φυλῆς μας, χωρίς, ἀτυχῶς, νὰ διδάσκωνται ἀπὸ τὰ κατὰ καιροὺς παθήματα τοῦ Ἔθνους.

Τώρα, ὑπάρχει ὁ φόβος μήπως ἡ Ἑλλάδα θελήσῃ νὰ “λύσῃ” τὸ “ἀλβανικό”, κάτω βέβαια ἀπὸ τὴν ἰσχυρὴ πίεση τοῦ ΝΑΤΟ τῆς Ε.Ε. καὶ κυρίως τῶν Ἡ.Π. Ἀμερικῆς. Ἀλλὰ ἄν εἶναι νὰ τὸ λύσῃ ὅπως “ἔλυσε” τὸ Σκοπιανό, εἶναι καλλίτερα νὰ τὸ ἀφήσῃ ὅπως εἶναι... Ἐμεῖς παρακολουθοῦμε τὸ ζήτημα, ὅσο βέβαια εἶναι δυνατό. Καὶ εὐχόμεθα τὰ καλλίτερα γιὰ τὸν Βορειοηπειρωτικὸ Ἑλληνισμό!

«ΒΟΡΕΙΟΗΠΕΙΡΩΤΙΚΟΝ ΒΗΜΑ»