Δεν θα ξεχάσω ποτέ την
ημέρα που έφαγες την πρώτη σου μπουκιά. Γκρίνιαζες πολύ εκείνη την ημέρα, όλα
σε ενοχλούσαν κι εγώ δεν ήξερα τι να κάνω…
Δεν ήξερα όμως αν θα σ’ αρέσει, αν
θα το φας, αν θα το φτύσεις… Είχα μια αγωνία… Βούτηξα το κουταλάκι μέσα και το
έφερα στα χειλάκια σου που σούφρωναν. Μία δοκιμή ήταν αρκετή! Αχ! Το καταβρόχθισες
όλο!!!
Από εκείνη την ημέρα η ώρα του
φαγητού ήταν η ώρα του γέλιου! Πες μου γιατί ξεκαρδιζόσουν; Τι σκεφτόσουν; Τι
σου φαινόταν τόσο αστείο; Πώς μεγάλωσες έτσι από τότε; Κοτζάμ άντρας έχεις
γίνει! Περπατάς, μιλάς, κλαις, γελάς, παίζεις! Όλη μέρα μαζί σου είναι μία
διαρκής υπενθύμιση πως κυλάει η ζωή και μεγαλώνεις γερός!
ίσαι κάθε μέρα και πιο δυνατός, πιο
σίγουρος για τα βήματά σου. Μεγαλώνεις και γίνεσαι όλο πιο ανεξάρτητο παιδί.
Συγκινούμαι που σε σκέφτομαι. Συγκινούμαι γιατί θα ανοίξεις τα φτερά σου να
πετάξεις, να ζήσεις τη ζωή σου και εγώ θα μένω σπίτι να σκέφτομαι: «τι να κάνει
τώρα το παιδί μου;» Αχ… έγινα κι εγώ η μαμά μου!
χεις δίκιο παιδί μου να γελάς όταν
με βλέπεις να σε κυνηγάω να φορέσεις το μπουφάν σου! Αλλά παιδί μου να ‘ξέρες
πώς είναι να γίνεσαι γονιός. Η καρδιά σου ξεκινά να χτυπά στον ίδιο ρυθμό με
την καρδιά του παιδιού σου.
Ευτυχώς, όταν έρχεται η ώρα του
φαγητού δεν σε κυνηγάω. Φαίνεται πως από την πρώτη εκείνη μπουκιά έμαθες να
αγαπάς την στιγμή του φαγητού. Έρχεσαι και κάθεσαι μαζί μας, συζητάμε όλοι μαζί
στην οικογένεια για τις στιγμές της ημέρας μας. Κάθε μέρα. Κάθε απόγευμα τρώμε
όλοι μαζί. Εσύ μας έδεσες τόσο πολύ. Εσύ μας έκανες να καταλάβουμε πως όσο
δύσκολη κι αν είναι η καθημερινότητά μας, η ώρα του φαγητού είναι η ώρα της
χαλάρωσης. Μαζί σου μεγαλώνουμε κι εμείς. Ωριμάζουμε, γινόμαστε καλύτεροι. Από
την πρώτη σου μπουκιά ο κόσμος μας έγινε πιο νόστιμος.
Σ’ αγαπώ παιδί μου. Όταν είσαι μαμά θέλεις το
καλύτερο για τα παιδιά σου,
Γράφει η Μυρσίνη,
ΕΚΤΑΚΤΟ
ΠΑΡΑΡΤΗΜΑ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου