Ζει η Ελλάδα και θα ζει, κόντρα στους άφρονες ηγέτες και εφιάλτες, γιατί έχει από γεννησημιού της, αγκαλιάσει το αληθινό όνειρο.

Ναι λοιπόν, ζω σ’ αυτήν την χώρα.Μ’ αυτούς τους τόσο διαφορετικούς, από εμένα τουλάχιστον, ανθρώπους, πολιτικούς, παράγοντες και τηλεπερσόνες.

Ποτέ στην ζωή μου, δεν είχα σε υπόληψη, τούς έξυπνους, τους σπουδασμένους, τούς λαοφιλείς, η τού επώνυμους.

Άλλωστε αυτοί είναι που καθημερινά, καταστρέφουν ότι αγγίζω κι’ ότι αγαπώ.

Την ιστορία μας, την γλυκειά Πόλη, την αγαπημένη Σμύρνη, το χιλιόχρονο Βυζάντιο, την πίστη, την ψυχή την παλληκαριά τελικά, του να είσαι Έλληνας.

Σέβομαι και αποζητώ, τούς απλούς, τούς αμόρφωτους, τους ταπεινούς και τίς καθαρές καρδιές.

Αυτοί μας λείπουν, αυτοί μας βαστάνε. Λόγω αυτών, υπάρχουμε ακόμα. Είναι τόσο εύκολο να καταλάβετε τούς σκάρτους, τούς δήθεν.

Θα τούς βλέπετε παντού, θα έχουν γνώμη γι όλα, θα έχουν εξουσία, θα παίζεται παντού η μουσική τους, ή η όποια τέχνη τους, αλλά αυτά που θα λένε η θα κάνουν, δεν θα σας χαρίζουν ούτε μια στιγμή χαράς, κατάνυξης η ευλογίας.

Δεν θα σας ξεκολήσουν στιγμή, από το χώμα. Εκεί σας θέλουν, για να άρχουν στον «λαό», στο «κοινό» τους.

«Δείχνουν νικητές κι’ είναι νικημένοι, δείχνουν ζωντανοί κι’ είναι πεθαμένοι».

Οι άλλοι τώρα, αυτοί που απέχουν η τούς απέχουν σκοπίμως, είναι αυτοί που πρέπει να ψάξετε, για να αναπαυθείτε κοντά τους.

Για να τούς μιμηθείτε, να τούς καταλάβετε και να τους αγαπήσετε. Αυτοί κρατάνε την Ελλάδα, αυτοί θα την σηκώσουν πάλι ψηλά, στην θέση που της αξίζει.

Να δώσει ο Θεός να το ζήσω κι’ εγώ κοντά τους. Κοντά στην κρυφή τους μεγαλοσύνη, την υγειή αβεβαιότητα τους και την ύστατη ταπείνωση μπροστά, στην μητέρα πατρίδα.

Ζει η Ελλάδα και θα ζει, κόντρα στους άφρονες ηγέτες και εφιάλτες, γιατί έχει από γεννησημιού της, αγκαλιάσει το αληθινό όνειρο.

Έχει ανδρωθεί, με το Θείο γάλα. Έχει προδοθεί, έχει πονέσει και πονάει ακόμη. «Δεν υπάρχει αγάπη, δίχως πόνο»

Ο Θεός μαζί μας λοιπόν, κι’ εμείς μικρά παιδιά, στην απλωμένη ζεστή αγκαλιά Του. Και οι στρατιές των αγγέλων Του, ας δείξουν για λίγο και σ’ εμάς τούς ολιγόπιστους, τα γλυκά, νικητήρια και αποφασισμένα, πρόσωπά τους.

Αμήν, Αμήν, Αμήν!

Σταμάτης Σπανουδάκης