Δεν ξεχνάμε τη θυσία του παιδιού μας, περιμένουμε την αλήθεια

Λίγος καιρός μας έμεινε ώστε να καταλήξουμε οι Βορειοηπειρώτες για μια ακόμη φορά στις αλβανικές κάλπες και να ψηφίσουμε για τα "δίκαια" και τα "συμφέροντά" μας.

Με κομμένη τη φωνή, με σκυμμένο το κεφάλι μας, χωρίς να ξέρουμε τι μας ξημερώνει, παλεύουμε με τα ψέματα και τις υποσχέσεις που έχουν να κάνουν με μια τσιμεντόστρωση, με λίγο πόσιμο νερό, με μια βόλεψη σε κάποιο μικρό ή μεγάλο πόστο του αλβανικού κράτους. 

Να τρέχουμε πίσω από τόσα κομματικά φερέφωνα για να αποδείξουμε την αξία μας, για να μάθουμε τα παιδιά μας να ζούνε με το φόβο και την κομματική ζωή. Να γεμίζουν τα προεκλογικά τραπέζια και τις σάλες των έρημων χωριών μας. Να μην μάθουμε καμιά αλήθεια, να ζούμε μια ζωή μέσα στη «μειονοτίλα» του Χότζα που δεν πέρασε και ολοένα μας κυνηγάει.

Ξεχάσαμε ένα παιδί που πάλεψε για τα πιστεύω του και τα δικαιώματα όλων μας. Τον «πετάξαμε» στον τάφο και τον θυμόμαστε για κανένα πατριωτικό like στο ίντερνετ. Και μαζί με τον Κώστα Κατσίφα ξεχάσαμε και όλους τους συγγενείς και συμπατριώτες μας που άδικα βασανίστηκαν τόσα και τόσα χρόνια. Πότε πάσχουμε σωματικά και πότε ψυχικά, ο φόβος έχει γίνει πια δεύτερο δέρμα μας.

Η περίπτωση του Κώστα Κατσίφα από το Βουλιαράτι όσο και να θέλουνε δεν ξεχνιέται. Σε φίλους και σε εχτρούς, σε χαφιέδες και σε κόμματα των δύο χωρών, άφησε σημάδι που δε σβήνει. Το παιδί από τη Δρόπολη, που πολλοί είπανε τρελό, αυτό το παιδί καρτεράει να βρει το δίκιο του.

Όσοι απομείναμε στη Μειονότητα, λίγο – πολύ μας έχει ζώσει ο φόβος. Πάνε πια τα «περίσσια λόγια» για τη μάνα Ελλάδα, μην μας ακούσει κανένας και μας πει και μας τρομοκράτες. Προσέχουμε όσο δεν πάει άλλο και στον ίσκιο μας ξανά βγήκανε οι σπιούνοι, μια με γαλιφιές και μια με φοβέρες, έχουνε βρει τον τρόπο να μας έχουνε στο χέρι τους.

Όπως και να 'χει η Ελλάδα και η Αλβανία, αυτές οι χώρες που αλληλοπαινεύονται στη φαμίλια της Ευρώπης, συναγωνίζονται στην ξετσιπωσιά περιμένοντας οι Βορειοηπειρώτες να τους αδειάσουν μια και καλή τη γωνιά.

Ένα παιδί μέσα στο χώμα, ακόμα δε βρίσκει ησυχία και ένας γερασμένος ελληνισμός, παλεύει με τον ίδιο του τον εαυτό.

ΔΕΝ ΞΕΧΝΑΜΕ ΤΙΠΟΤΑ… ΠΕΡΙΜΕΝΟΥΜΕ ΤΗΝ ΑΛΗΘΕΙΑ! 

Άνω - Δροπολίτης

HIMARA