Η πρόσφατη ομόφωνη απόφαση
κατά της δημεύσεως της πατρικής χειμαρριώτικης γης, από το Δημοτικό Συμβούλιο
της Χειμάρρας, έρχεται ως άλλος κεραυνός εν αιθρία στα σχέδια καταπάτησης της
ξακουστής ηρωικής πατρίδας του Σπυρομήλιου. Αποτελεί το εγγύτερο ιστορικό
παράδειγμα ενότητας στον τόπο μας, μετά από τη σύσσωμη δημοκρατική –
επαναστατική ανταπόκριση των Βορειοηπειρωτών λίγο πριν και λίγο μετά την πτώση
της χοτζικής δικτατορίας στον τόπο.
Αλίμονο αν μέσα σε όλο αυτό το
πογκρόμ δεν είναι αναγκαία η ενότητα. Φαίνεται πως οι δολοφονίες και το γενικό
κυνηγητό των Ελλήνων μας, βρίσκει πρόσφορο έδαφος στη μακρόχρονη διάσπαση που ταλανίζει
όλους όσοι ζούνε στη Βόρειο Ήπειρο και όχι μόνο. Πότε τα ποικίλα
μικροσυμφέροντα και πότε οι γκρίνιες για την άρχουσα θέση, γίνονται η αιτία για
καυγάδες και εσωτερικές τριβές. Άλλο που δε θέλουν οι εναντιωτές της
παραμονής μας εδώ πέρα, να μας αφανίσουν (αν όχι άμεσα, έμμεσα και δόλια). Γι αυτό το λόγο, απαιτείται μαζική συσπείρωση
όλων των ντόπιων Ελλήνων, αλλά και εκείνων της διασποράς, ούτως ώστε να
αποτραπούν τα μετέπειτα σχέδια των πολέμιών μας.
Κανένας μας δεν περιττεύει και κανενός οι απόψεις δεν πρέπει να
παραμεριστούν. Ειδικά αν θέλουμε να γίνουμε δημοκρατικοί και υπολογίσιμοι από
την παγκόσμια κοινότητα, η στάση μας θα πρέπει να είναι στάση ελευθερίας και
προσφοράς. Το αίμα που χύνεται κάθε τόσο στον τόπο μας, δεν πρέπει να αποτελεί
στοιχείο για ένταση των αρνητικών επεισοδίων, ούτε και παράγοντας για περαιτέρω
εχθρότητες. Είναι ώρα για μια κοινή πορεία όλων όσοι αγαπάνε αυτήν εδώ τη γη
που αιώνες τώρα κρατά κοντά της μυριάδες ελληνικές ψυχές. Αν πάλι κάποιος δε
θέλει να ενστερνιστεί αυτές τις απόψεις, ας μείνει απαθής ή ας κλείσει τ’ αυτιά
του. Το να επιρρίπτουμε δεξιά κι αριστερά ευθύνες, είναι θεμιτό μόνον όταν
υπάρχουν και τα κατάλληλα επιχειρήματα. Έτσι κι αλλιώς όλοι γνωρίζουμε πως η
επίσημη Ελλάδα, αν και αργά, σίγουρα δε θα πάψει να προσέχει το μόνο ελληνικό
κομμάτι της που βρίσκεται εκτός των σημερινών συνόρων , αλλά και το μόνο που
έχει γεωγραφική συνέχεια στην επικράτειά της.
Είναι αναγκαίο να αρχίσουμε να
σκεφτόμαστε εθνικά, χωρίς αυτό να σημαίνει πως μισούμε τους αλλοεθνείς μας.
Σκέφτομαι και κινούμαι εθνικά, πρώτα απ’ όλα σημαίνει πως αγαπώ την πατρογονική
μου γη, μετά τιμώ τη γλώσσα και το έθνος μου και τέλος εκλέγω τους εκπροσώπους
μου με γνώμονα την αυτούσια και αμόλυντη στερέωση της ταυτότητάς μας.
Αρκετά κινηθήκαμε σε ξένα «εθνικά
χωράφια», είναι πια καιρός να κοιτάξουμε κατάματα τη σημαία και τους τάφους των
γονιών μας και να αποφασίσουμε τι τελικά αρμόζει σε έναν Έλληνα Βορειοηπειρώτη.
Μήπως μόνο ένα καλά μπετοναρισμένο σοκάκι κοντά στο σπίτι του, ή μήπως σωστή
υγεία και ατόφια ελληνική παιδεία και ανθρώπινα δικαιώματα για τα παιδιά του;
Είναι καιρός να βγούμε από το
καλούπι της μιζέριας και να δούμε πως η ανύψωση της προσωπικότητάς μας έρχεται
μόνο εάν εμείς επιθυμήσουμε την πραγματική αλλαγή.
Ας ξυπνήσουμε από το λήθαργο των
προσωρινών αναγκών μας, πριν να είναι αργά κι ας δούμε κατάματα τον υπόλοιπο
κόσμο, ο οποίος αγωνίζεται για πολύ ανώτερα πράγματα από αυτά που εμείς
νομίζουμε πως είναι τα μοναδικά που χρειαζόμαστε για να συνεχίσουμε να ζούμε
στα χώματά μας…
Ο Ανταποκριτής
Πηγή: Χιμάρα
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου