19η Μαΐου 1919: 101 χρόνια από τη Γενοκτονία των Ελλήνων του Πόντου και ακόμα ακούμε τα ουρλιαχτά παιδιών και γυναικών

Έγκλημα πολέμου. Παράπλευρες απώλειες. Πέθαναν από τις κακουχίες. Κανείς δεν τους έκανε κακό. Εκείνοι έβλαψαν αθώους Τούρκους. Ποια Γενοκτονία; Δεν υπάρχει Γενοκτονία! Τι; Οι Έλληνες είχαν περιουσίες; Ό,τι ήταν να πάρουν το πήραν κατά την Ανταλλαγή. Η σύγχρονη Τουρκία δεν οφείλει σε κανέναν τίποτα. Η Οθωμανική Αυτοκρατορία συμπεριφέρθηκε με τον καλύτερο τρόπο στους Έλληνες του Πόντου. Μόνοι τους αποφάσισαν να… μεταναστεύσουν.

Μικρές προτάσεις που κρύβουν μεγάλα ψέματα. Οι Έλληνες του Πόντου, όλοι οι χριστιανοί της Ανατολής έπεσαν θύματα γενοκτονίας όχι μία αλλά αμέτρητες φορές και με πολλούς τρόπους.

Δεκαετίες τώρα η Τουρκία δεν διστάζει να τους μετατρέπει από θύματα σε θύτες, να τους προσάπτει χωρίς δεύτερη σκέψη όλα όσα οι Οθωμανοί Τούρκοι έκαναν και να αρνείται πεισματικά να συμφιλιωθεί με το ιστορικό ένοχο παρελθόν της. Τι κι αν η βίαιη αλλαγή της ανθρωπογεωγραφίας του Πόντου και η προσχεδιασμένη εξόντωση κάθε ελληνικού και χριστιανικού στοιχείου της περιοχής είναι πλέον επιστημονικά τεκμηριωμένα γεγονότα, η Τουρκία επιμένει αναίσχυντα στην αθωότητά της. Μια αθωότητα βαμμένη με τόσο αίμα που φαντάζει σαν ψέμα.

Αλλά οι 353.000 νεκροί Έλληνες του Πόντου και οι άλλοι τόσοι εκτοπισμένοι είναι απόδειξη ότι όλα είναι αλήθεια. Οι αναγκαστικοί εκτοπισμοί από τα παράλια προς την ενδοχώρα της Ανατολίας, οι πορείες θανάτου, οι επιθέσεις των παραστρατιωτικών πρωτοπαλίκαρων στα ελληνικά χωριά του Πόντου, τα τάγματα καταναγκαστικής εργασίας, οι βιασμοί, οι βασανισμοί, οι αρπαγές και οι εκτελέσεις, δεν είναι ψέμα. Αδιάσειστα στοιχεία που συγκεντρώθηκαν και διασώθηκαν με κίνδυνο, αποδεικνύουν τις ανατριχιαστικές λεπτομέρειες του καλά οργανωμένου σχεδίου.

Ανοίγει η αυλαία για τις αγχόνες στην Αμάσεια (εικ.: Χ.Κωνταντάκη)

Τα εργαλεία της Γενοκτονίας που χρησιμοποιήθηκαν είναι αναγνωρίσιμα και αδιαμφισβήτητα αληθινά. Ο ηθικός αυτουργός το ομολόγησε με τον πλέον επίσημο τρόπο. Εξάλλου η επιστήμη έχει κάνει τόσα βήματα, οι αποδείξεις είναι τόσες πολλές και διασταυρωμένες, που είναι απορίας άξιο πώς δεν το ομολογεί και ο φυσικός αυτουργός. Εκείνο όμως που είναι ακόμα πιο δυσάρεστα εντυπωσιακό είναι πώς χώρες σαν και τη δική μας, οι οποίες έχουν κάθε δικαίωμα να διεκδικήσουν για πολίτες τους ό,τι τους αναλογεί, δεν το τολμούν. Η μικροπολιτική και οι μικροπολιτικοί ευθύνονται, λένε πολλοί. Και όλα συνηγορούν προς αυτήν την κατεύθυνση.

Αλήθεια, δεν υπάρχει κανείς σε θέση ευθύνης που να ντρέπεται όχι γιατί δεν κέρδισε τη μάχη της αναγνώρισης της Γενοκτονίας των Ελλήνων της Ανατολής, αλλά γιατί δεν την έδωσε ποτέ;

Πώς μπορεί ένας Έλληνας πολιτικός να εξακολουθεί να αντιμετωπίζει με αμηχανία ένα τέτοιο έγκλημα, αντί να κάνει ένα βήμα μπροστά και να το τοποθετεί στην κορυφή της πολιτικής του ατζέντας; Ναι, αναμφισβήτητα έχουν γίνει αλλαγές στο πώς αντιμετωπίζεται το Ποντιακό Ζήτημα στην Ελλάδα και το εξωτερικό, ωστόσο 101 χρόνια μετά την έναρξη της δεύτερης φάσης της Γενοκτονίας των Ελλήνων του Πόντου, όλα αυτά δεν είναι πια αρκετά.

Αν οι Πόντιοι και οι υπόλοιποι Μικρασιάτες άντεξαν, επέζησαν και ρίζωσαν στη μητέρα πατρίδα ή στις άλλες πατρίδες που τους υποδέχθηκαν, όχι πάντα με τον καλύτερο τρόπο, τότε και το ελληνικό κράτος μπορεί να αντέξει να μετατρέψει σε εθνικό ζήτημα την αναγνώριση της Γενοκτονίας των Ελλήνων της Ανατολής. Αν οι άνθρωποι αυτοί έζησαν τον όλεθρο, στερήθηκαν το δικαίωμα να γνωρίσουν τους συγγενείς που έμειναν πίσω αλλά και αυτούς που δεν γεννήθηκαν ποτέ, τότε το ελληνικό κράτος μπορεί να βρει τρόπο να παλέψει διπλωματικά, με τα όπλα που παρέχει πλέον η επιστήμη και η δικαιοσύνη και να κερδίσει έδαφος.

Ανατριχιαστικές οι εικόνες που αποτυπώνουν τον αφανισμό του ελληνισμού της Ανατολής

Είναι αντιληπτό πως πρόκειται για δύσκολο θέμα που αφορά έναν δύσκολο γεωπολιτικό γείτονα, με βαρύ ποινικό μητρώο. Όμως εδώ μιλούν τα ιστορικά γεγονότα, όσοι επέζησαν για να περιγράψουν την καταστροφή. Πώς μπορούμε να κλείνουμε τα αυτιά μας; Ίσως φταίει ο οργανωμένος προσφυγικός χώρος που δεν είναι ενωμένος για την ατολμία των ελληνικών κυβερνήσεων, προσθέτουν ορισμένοι. Σίγουρα ένας ενωμένος οργανωμένος προσφυγικός χώρος θα μπορούσε να πιέσει περισσότερο και με πιο αποτελεσματικό τρόπο. Το κλειδί της υπόθεσης όμως το κρατάει η Ελλάδα, μια χώρα-μέλος της Ευρωπαϊκής Ένωσης και του NATO.

Ήρθε η ώρα του λογαριασμού. Χρωστάμε πολλά στους Έλληνες της Ανατολής που έβαλαν πλάτη για να σηκωθεί η Ελλάδα ψηλότερα. Οφείλουμε να επιστρέψουμε το χρέος δείχνοντας στην Τουρκία τι είναι υποχρεωμένη να κάνει για να αλλάξει πορεία, με την ελπίδα κάποτε να μπορεί να πει κανείς πως είναι πράγματι «δημοκρατία».

Θυμόμαστε. Διεκδικούμε. Μέχρι την τελική δικαίωση. Η αναγνώριση της Γενοκτονίας είναι μονόδρομος.

Πόπη Παπαγεωργίου

PONTOS NEWS