Ὁ Χειμαρριώτης Σπ. Σπυρομήλιος ἔλαβε μέρος στὸν ἀτυχῆ ἑλληνοτουρκικὸ πόλεμο τοῦ 1897, στὸν Μακεδονικὸ Ἀγώνα, στοὺς Βαλκανικοὺς πολέμους καὶ τέλος στὸν Αὐτονομιακὸ ἀγώνα τῆς Βορείου Ἠπείρου. Δίκαια ὀνομάστηκε «τὸ λιοντάρι τῆς Χειμάρρας» καθὼς ὀργάνωσε καὶ ἐλευθέρωσε τὴν ἰδιαίτερη πατρίδα του ἀπὸ τοὺς Τουρκαλβανούς.
Ἡ ἡμερομηνία τῆς 19ης Μαΐου φέρνει στὸ νοῦ τῶν Ἑλλήνων μία στενάχωρη θύμηση λόγω τῆς γενοκτονίας τοῦ Ποντιακοῦ ἑλληνισμοῦ ἀπὸ τὸ βάρβαρο τουρκικὸ ξίφος.Ὡστόσο τὴν ἴδια ἡμερομηνία τὴν 19η Μαίου 1930 «φεύγει» γιὰ τὴν Οὐράνια Βασιλεία καὶ ὁ μεγάλος ἥρωας τοῦ βορειοηπειρωτικοῦ ἑλληνισμοῦ ὁ Σπυρίδωνας Σπυρομήλιος, Ταγματάρχης τῆς Ἑλληνικῆς Βασιλικῆς Χωροφυ-λακῆς.
Ὁ Σπυρομήλιος γεννήθηκε τὸ ἔτος 1864 καὶ ἦταν γόνος τῆς ἱστορικῆς οἰκογένειας τῶν Σπυρομήλιων τῆς Χιμάρας. Τὸ 1883 κατατάχθηκε στὸ σῶμα τῆς Ἑλληνικῆς Βασιλικῆς Χωροφυλακῆς. Ἐν συνέχεια ἔλαβε μέρος στὸν ἀτυχῆ ἑλληνοτουρκικὸ πόλεμο τοῦ 1897 καὶ στὸ Μακεδονικὸ ἀγώνα.
Διακρίθηκε καὶ στοὺς Βαλκανικοὺς Πολέμους τοῦ 1912-‘13 καὶ στὸν αὐτονομιακὸ Βορειοηπειρωτικὸ Ἀγώνα 1914.
Ὁ Σπ. Σπυρομήλιος ὀνειρευόταν τὴν ἀπελευθέρωση τῆς πατρογονικῆς του ἑστίας τῆς Χιμάρας. Τὴν 5η Νοεμβρίου τοῦ 1912, ἦταν ἐπικεφαλῆς ἀνταρτικῶν σωμάτων καὶ ἀποβιβάστηκε στὸν ὅρμο τῆς Σπηλιᾶς. Ἐξόρμησε αἰφνιδιαστικὰ ἐναντίον τῶν Τούρκων καὶ κατέλαβε αὐθημερὸν τὴν πόλη τῆς Χιμάρας. Ἡ τουρκικὴ φρουρὰ προέβαλε μικρὴ ἀντίσταση καὶ στὴ συνέχεα αἰχμαλωτίστηκε ἀπὸ τοὺς γενναίους ἄνδρες τοῦ Σπυρομήλιου.
Μὲ τὴν ἐπιτυχία αὐτὴ τοῦ Σπυρομήλιου ἡ Ἑλλάδα μετὰ ἀπὸ σχεδὸν πέντε αἰῶνες ἀπελευθέρωνε καὶ ἐνσωμάτωνε τοὺς σκλάβους ἀδελφούς της.
Μάλιστα ὁ Σπυρομήλιος ἀνακηρύχτηκε Ἀρχηγὸς τῆς ἐλεύθερης Χιμάρας. Στὴν προκήρυξη γιὰ τὴν ἀπελευθέρωση τῆς Χιμάρας ὁ Σπυρομήλιος ἔγραφε καὶ τὰ ἀκόλουθα:
«Χειμαρριῶται! Καταλαμβάνων ἐν ὀνόματι τοῦ Βασιλέως τῶν Ἑλλήνων Γεωργίου τοῦ Α’ καὶ τῆς Ἑλληνικῆς Κυβερνήσεως τὴν Ἐπαρχίαν Χειμάρρας, κηρύσσω αὐτὴν ἐλευθέραν ὡς ἀναπόσπαστον τμῆμα τῆς μίας καὶ ἀδιαιρέτου μεγάλης Ἑλληνικῆς Πατρίδος. Πληροῦται οὕτω ὁ πόθος πολλῶν γενεῶν αἴτινες ἐπότισαν τὴν γῆν ταύτην μὲ τὸ αἷμα των καὶ προσέφερον εἰς τὴν πατρίδα τὰς μεγαλυτέρας τῶν θυσιῶν.»
Μετὰ τὴν ἀπελευθέρωση τῶν Ἰωαννίνων στὶς 21-02-1913, ὁ Ἑλληνικὸς Στρατὸς τὸν Μάρτιο τοῦ 1913 ἔφθασε στὴν ἤδη ἐλεύθερη Χιμάρα, στὸν ὁποῖο ἔγινε θριαμβευτικὴ ὑποδοχή. Δυστυχῶς γιὰ τὸν ἑλληνισμό, μετὰ τὴν ὑπογραφὴ τοῦ Πρωτοκόλλου τοῦ Λονδίνου στὶς 29-07-1913, οἱ Μεγάλες Δυνάμεις καὶ κυρίως μὲ τὴν πίεση τῆς Ἰταλίας, ἐπέτρεψαν τὴν ἵδρυση ἀνεξάρτητου ἀλβανικοῦ κράτος, ἐνῶ ἡ Ἑλλάδα (τότε πρωθυπουργὸς ὁ Ελ. Βενιζέ-λος) ἔπρεπε νὰ ἀποσύρει τὰ στρατεύματά της ἀπὸ τὸ βόρειο τμῆμα τῆς Ἠπείρου.
Ὁ Σπυρομήλιος ἀρνήθηκε αὐτὴ τὴν ἱστορικὴ ἀδικία καὶ ἔκανε ἔκκληση στὸ πανελλήνιο τὴν 9η Φεβρουαρίου 1914, κηρύσσοντας τὴν αὐτονομία τῆς Χιμάρας. Τὸν Σπυρομήλιο στήριξαν ἔμπρακτα συνάδελφοί του ἀξιωματικοὶ καὶ ὑπαξιωματικοὶ καὶ ὁπλίτες τῆς Ε.Β. Χωροφυλακῆς. Μάλιστα πολέμησαν καὶ κατανίκησαν τοὺς Ἀλβανοὺς κατὰ τὴ διάρκεια τοῦ βορειοηπειρωτικοῦ ἀγώνα. Στὶς 17 Φεβρουαρίου 1914, προσχώρησε στὴν κυβέρνηση τοῦ Γεώργιου Χρηστάκη- Ζωγράφου ποὺ κήρυξε τὴν ἵδρυση τῆς «Αὐτονόμου Πολιτείας τῆς Βορείου Ἠπείρου».
Κατὰ τὴν περίοδο Μαρτίου – Ἀπριλίου 1914, οἱ ἄνδρες τοῦ Σπυρομήλιου ἔδωσαν σκληρὲς μάχες μὲ ἀλβανικὲς δυνάμεις σὲ Βουνό, Πήλιουρη, Κούδεσι κλπ., Ἡ σημαντικότερη μάχη διεξήχθη τὴν 9η Ἀπριλίου στὴν Πήλιουρη. Στὴ συνέχεια στὶς ἐκλογὲς τοῦ Μαΐου τοῦ 1915, ὁ Σπυρομήλιος, ἐκλέχθηκε, βουλευτὴς Ἀργυροκάστρου στὸ Ἑλληνικὸ Κοινοβούλιο καὶ τὰ ἑπόμενα χρόνια ἀσχολήθηκε ἰδιαίτερα μὲ τὸ Βορειοηπειρωτικὸ ζήτημα.
Στὴν τρικυμιώδη περίοδο τοῦ Ἐθνικοῦ Διχασμοῦ ἡ περιοχὴ τῆς Χιμάρας ὅπως καὶ τὸ μεγαλύτερο μέρος τῆς Βορείου Ἠπείρου (πλὴν τῆς Κορυτσᾶς ποὺ πέρασε προσωρινὰ στὸν ἔλεγχο τοῦ κινήματος Ἐθνικῆς Ἄμυνας τοῦ Ελ. Βενιζέλου καὶ κατέληξε στὸν ἔλεγχο τῶν Γάλλων), κατελήφθη ἀπὸ τὸν ἰταλικὸ στρατὸ καὶ ὁ Σπυρομήλιος κατέφυγε στὴν Ἀθήνα, ἐνῶ τὸν αὐτονομιστικὸ ἀγώνα στὴν ἰδιαίτερη πατρίδα του, τὴν Χιμάρα, συνέχισε ὁ ἀδελφός του Νίκος Σπυρομήλιος.
Τὸν Ἀπρίλιο τοῦ 1926 ὁ Σπυρομήλιος ἀποστρατεύθηκε, συνεπεία τῶν τραυμάτων ποὺ εἶχε ἀποκομίσει ἀπὸ τὶς μάχες, μὲ τὸ βαθμὸ τοῦ Συνταγματάρχη τῆς Χωροφυλακῆς.
Ὁ Σπυρομήλιος, μὲ τὸ θάνατό του, τὴν 19η Μαΐου 1930 πέρασε στὸ πάνθεον τῶν ἡρώων του ἑλληνισμοῦ. Μάλιστα κηδεύτηκε μὲ κάθε ἐπισημότητα παρουσία τοῦ πρωθυπουργοῦ Ἐλευθερίου Βενιζέλου καὶ πλήθους πολιτικῶν, στρατιωτικῶν καὶ κόσμου.
Στὴ διαθήκη του, ἐξέφρασε ὡς τελευταία ἐπιθυμία νὰ ταφεῖ στὴ Χιμάρα, πράγμα τὸ ὁποῖο ὅμως δὲν ἔγινε διότι ἡ ἀλβανικὴ κυβέρνηση ἀπέρριψε τὸ αἴτημα τῆς ἑλληνικῆς πλευρᾶς, φοβούμενη τυχὸν ἐπεισόδια κατὰ τὴ μεταφορὰ τῆς σοροῦ τοῦ Σπυρομήλιου στὴν πόλη.
Στὶς μέρες μας τὸ ἀρχοντικό τῆς οἰκογένειας Σπυρομήλιου, ἀποτελεῖ ἕνα ἀπὸ τὰ ἀξιοθέατά τῆς παλιᾶς πόλης τῆς Χιμάρας. Δυστυχῶς παραμένει ἐγκαταλειμμένο.
Αιωνία η μνήμη του ήρωα Σπ.Σπυρομήλιου.
Ἐπιμέλεια ἀφιερώματος: ΑΡΤΕΜΙΟΣ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου