Η Επανένωση της Πατρίδας μας.

Τι εννοούν όσοι χρησιμοποιούν τον όρο «επανένωση της πατρίδας»; Πατρίδα είναι ο χώρος στον οποίο γεννηθήκαμε, μεγαλώσαμε, δεθήκαμε μαζί του γιατί ήταν το περιβάλλον μας, ως φύση και ως άνθρωποι, τα ήθη και έθιμα, οι κοινωνικοί δεσμοί. Κάθε τόπος και μια αγάπη, μια θύμηση, μια σφραγίδα στη μνήμη του καθενός. 

Θα ενωθεί η Κύπρος γεωγραφικά με τη λύση που επιδιώκεται, με τη διζωνική, δικοινοτική ομοσπονδία (ΔΔΟ);

Μα οι όροι «διζωνική», «δικοινοτική», αμέσως μας μεταφέρουν αλλού, απαιτούν μια ζώνη για τους Έλληνες και μια ζώνη για τους Τούρκους.

Έλληνες αποκλείεται να επιστρέψουν πολλοί στα χώματά τους, στην πατρίδα τους, να ενωθούν με το φυσικό και κοινωνικό περιβάλλον που τους μεγάλωσε, το ίδιο ίσως και Τούρκοι.

 Η ίδια η διζωνική δικοινοτική ομοσπονδία, αφού απαιτεί καθαρότητα πληθυσμού σε κάθε ζώνη, δεν σημαίνει επανένωση της πατρίδας, αλλά συγκόλλημα δύο διαφορετικών ζωνών, πληθυσμών, με δική τους κυβέρνηση η κάθε ζώνη και πολλές άλλες απαιτήσεις. 

Κατά τι διαφέρει δηλαδή από τη διχοτόμηση, αφού η ίδια η διζωνική είναι διχοτόμηση τόπου, και η δικοινοτική διχοτόμηση του κυπριακού λαού;

Το τελευταίο σχέδιο για τη λύση του κυπριακού, το σχέδιο Ανάν, απορρίφθηκε από την πλειονότητα των Ελλήνων της Κύπρου, γιατί ήταν άδικο εις βάρος των Ελλήνων, πράγμα που παραδέχτηκαν και Τούρκοι και Τουρκοκύπριοι, έστω κι αν παρακαλούσαν να το αποδεχτούν οι Έλληνες στην αδικία του, γιατί έβλεπαν οι ίδιοι τους κινδύνους αφανισμού που διέτρεχαν. Ανατρέχοντας κανείς σε εφημερίδες της εποχής θα το επιβεβαιώσει.

Η μόνη πολιτική παράταξη που μετά πάθους επιδιώκει τη διζωνική δικοινοτική είναι η αριστερά, η οποία το 2004 δεν αποδέχτηκε το σχέδιο Ανάν, γιατί δεν αναλάμβανε κανένας, ούτε Αμερικάνος, την ευθύνη να μας βεβαιώσει πως το σχέδιο αυτό αν ψηφιζόταν από τους Έλληνες, θα εφαρμοζόταν. Ούτε την εφαρμογή του κανένας δεν υποσχόταν. Εξ ου και το γνωστόν «ψηφίζουμε όχι, για να τσιμεντώσουμε το ναι». Δεν δεχόμαστε το σχέδιο Ανάν παρά μόνο αν μας βεβαιώσουν πως θα εφαρμοστεί. 

Το σχέδιο Ανάν δυστυχώς δεν πέθανε με το δημοψήφισμα του 2004, κι εδώ υπεύθυνη είναι όλη η πολιτική ηγεσία. Αλλά πώς να πεθάνει, αφού τόσοι και τόσοι υποχώρησαν και υποχώρησαν, μέχρι να φτάσει το σχέδιο στο σημείο που αποδέχονταν οι Τούρκοι, οι οποίοι πέτυχαν και με το παραπάνω όσα ζητούσαν από τη δεκαετία του ΄50! 

Επανένωση λοιπόν της πατρίδας μας δεν είναι τίποτε άλλο παρά λόγια κενά περιεχομένου, εφόσον η διζωνική δικοινοτική ομοσπονδία, καταραμένος κάποτε όρος και τώρα επιζητούμενη με κάθε θυσία λύση, αποκλείει την επιστροφή των προσφύγων στα σπίτια τους και στους τόπους που γεννήθηκαν, και κρατά ως διζωνική χωρισμένη την πατρίδα σε δυο ζώνες, όρος που θυμίζει σε πολλούς και στρατιωτική παρουσία.

Όσοι πολιτικοί διέβλεπαν προ πεντηκονταετίας την διζωνική δικοινοτική ομοσπονδία ως λύση του κυπριακού την απέρριπταν, γιατί προέβλεπαν βίαιη μετακίνηση πληθυσμών και αιτίες συνεχών προστριβών ανάμεσα σε Έλληνες και Τούρκους, στην Κύπρο και στην περιοχή. Οι προσπάθειες να παρουσιαστεί η «ομοσπονδία» ως σύνηθες πολίτευμα σε πολλές χώρες εύκολα επιτυγχάνει, εφόσον αποσιωπάται το διζωνική και δικοινοτική. Αυτό όμως το διζωνική δικοινοτική είναι το πρόβλημα και παραμένει, παρ’ όλες τις προσπάθειες νομικών και πολιτικών να εξηγήσουν στο λαό το περιεχόμενό τους, όπως οι ίδιο το αντιλαμβάνονται και θέλουν να το μεταδώσουν. Ευτυχώς όμως ακόμα ο λαός καλά κρατεί.

του Στέλιου Παπαντωνίου

Ινφογνώμων Πολιτικά