Πάνω από τον Μπλε Τάφο:
Η Υπουργός της Σερβίας Ντάρια Κίσιτς Τεπάβτσεβιτς κατά τη διάρκεια της τελετής μνήμης με αφορμή την 105η επέτειο από την απόβαση του Σερβικού στρατού στην Κέρκυρα και το Βίδο Νησίδα Βίδο, Κέρκυρα.
Μετά την υπέροχη, αλλά θλιβερή ομιλία της υπουργού Ντάρια Κίσιτς Τεπάβτσεβιτς, που πραγματοποιήθηκε στη νησίδα Βίδο με κατάθεση στεφάνων, προς τιμήν του ηρωισμού των Σέρβων
στρατιωτών που αποβιβάστηκαν στην Κέρκυρα πριν από 105 χρόνια, μετά τον Αλβανικό Γολγοθά, όχι μακριά από το νησί του Ιονίου, παρουσιάζω, επίσης, τρεις από τις αναμνήσεις μου.
Όταν πρωτοήρθα για να αποτίσω φόρο τιμής σε εκείνο το νησί και τον αιώνιο Μπλε Τάφο, πριν από 45 χρόνια, οι Κερκυραίοι μου είπαν μια υπέροχη ιστορία.
«Όταν το 1964 ένας πολύ πλούσιος σεΐχης ήθελε να αγοράσει το Βίδο και να το μετατρέψει, με υπέροχες επενδύσεις, σε τουριστική όαση, είπαν «ΟΧΙ» με τη διευκρίνηση ότι «Ο Μπλε Τάφος και το Μαυσωλείο θα έπρεπε για πάντα να παραμείνουν τόπος μιας θλιβερής, αλλά και μιας υπέρτατης υπενθύμισης».
Άλλωστε, υπάρχουν δεκάδες χιλιάδες τουριστικά ιερά στον κόσμο, ενώ υπάρχει μόνο ένας, πραγματικά μοναδικός Μπλε Τάφος, όπου πολλά μέλη του φιλελληνικού σερβικού λαού βρήκαν τον αιώνιο τόπο αναπαύσεώς τους.
Και αυτό το θαυμάσιο παράδειγμα θα πρέπει να χρησιμεύσει ως μάθημα για όλους εκείνους που, αντί να προσέχουν τέτοιους ιερούς τόπους, τους καταστρέφουν (για παράδειγμα στο Κοσσυφοπέδιο και τη Μετόχια) ή τους οικειοποιούνται με ξεσπάσματα χούλιγκαν (όπως πρόσφατα στο Cetinje).
Κατά σύμπτωση, ως Ελληνιστής του Σαράγεβο, είχα δύο φορές την ευκαιρία να γίνω «εθελοντής οδηγός» στο νησί Βίδο.
Πρώτον, πριν από τέσσερις δεκαετίες, σε τρεις Αθηναίους. Όταν τους διάβασα τους άφθαρτους ύμνους στίχους του Μιλουτίν Μπόιτς:
«Σταματήστε, βασιλικές γαλέρες! Δέστε την πρύμνη των ισχυρών! Περπατήστε ήσυχα! Κρατάω με υπερηφάνεια την κηδεία την ώρα του νυχτερινού τρόμου - πάνω από αυτό το αγίασμα ... », οι τρεις Αθηναίοι εξέφρασαν την επιθυμία τους να κρατήσουν για λίγα λεπτά σιωπής μπροστά από το μαυσωλείο, στη μνήμη των Σέρβων στρατιωτών.
Η δεύτερη φορά που ήμουν στο ρόλο του «ξεναγού» ήταν το 1988, με μια ομάδα Μαυροβουνίων, Σέρβων και Αλβανών από την Ποντγκόριτσα (τότε Titograd), που ήθελαν να επισκεφτούν την Κέρκυρα και το Βίδο και να δουν τον Μπλε Τάφο.
Μάλιστα, μου ζητήθηκε, ως ο μόνος κάτοικος του Σαράγεβο, να είμαι ο σύντροφός τους μέσω Αλβανίας και Ελλάδας.
Και αυτό, στο πρώτο γιουγκοσλαβικό λεωφορείο, που του επιτράπηκε να περάσει σε ολόκληρη την Αλβανία από το 1948, από το βόρειο συνοριακό πέρασμα του Χάνι και του Χότιτ στη νότια Κακαβιά.
Ήταν ένα είδος ταξιδιού και ένα ίχνος του Αλβανικού Γολγοθά του Σερβικού στρατού. Και ίσως η μόνη φορά που οι Αλβανοί απέδωσαν φόρο τιμής στον Μπλε Τάφο.
© Βαλκανικό Περισκόπιο -Γιῶργος Ἐχέδωρος
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου